Fantastica Alegria
Ik had beloofd een blog te schrijven over Fantastica Alegria. Hoe zij op ons pad kwam. Nu is zij inmiddels alweer 1,5 maand bij ons en door alle drukte kwam een blog schrijven er niet meer van.
Tja…hoe is dat gegaan. Ik heb immers al 4 rijpaarden en de Shet van Kaj. Paarden genoeg zou je kunnen denken. Nu kijk ik eigenlijk al heel lang uit naar een groot lespaard. Mijn paarden zijn niet zo groot en daarmee zijn mijn paarden niet voor iedereen geschikt. Daarom wilde ik er een lespaard bij tussen de 1.65m en 1.70m. Een lief braaf groot paard.
Iedere dag kijk ik naar advertenties of ik nou op zoek ben of niet. Ik vind dat zo leuk om te doen. Een gevaarlijke gewoonte zo blijkt. Want daar stond ze dan een zwarte Lusitanomerrie van 8 jaar te koop. Een paard dat voor de menwagen onvoorspelbaar was en dat met veel geduld misschien weer onder het zadel zou komen. In ieder geval geschikt voor grondwerk.
Tja….en ze sprak me aan…geen verstandige keuze. Geen lespaard. Maar wel een paard die me gelijk ving…ik zag haar en dacht dat is mijn paard. Maar dat krijg ik nooit voor elkaar en het is ook geen verstandige keuze.
Nu ben ik inmiddels erachter dat het lot me altijd wel een handje helpt als het nodig is en zo ging dat deze keer ook.
Ik app-te haar advertentie gekscherend door naar Geranne. Verwachtend dat zij zou antwoorden: Liset dat moet je niet doen.
Er ging even overheen en toevallig op het moment dat ik met Arno samen in de auto zat (en dat gebeurd niet vaak) belde ze terug. We waren op weg naar de verjaardag van onze beste vriend.
Arno zette het gesprek voor mij op speaker omdat ik reed. En tot mijn grote verbazing belde om te vertellen dat ze het wel een goed idee vond om haar te kopen?! Dat antwoord had ik niet verwacht van mijn weloverwogen vriendin.
En de reactie van Arno die daarop volgde al helemaal niet, want hij gaf aan bel ze dan maar. Tja en dan zijn de remmen los. Als deze twee groen licht geven moet het zo zijn.
Tegen de tijd dat we aankwamen op de verjaardag had Geranne een briljante ontdekking gedaan. Geranne vindt het heerlijk om stambomen uit te pluizen en die had haar naam gelezen. En tja als het paard dan ook nog Fantastica Alegria heet dan roept ze me gewoon. Dit moest zo zijn. Dus hoe ongezellig ook. Ik moest bellen voor een ander me voor was.
Als ik bel wil ik ook met de verkoper een fijn gevoel hebben. Ik kreeg een hele hartelijke en vriendelijke dame aan de lijn. Ze voelde zo oprecht. Ze gunde Alegria echt een fijne plek en na even gesproken te hebben voelde zij eigenlijk ook al dat dit mijn paard was.
Ze beloofde me filmpjes te sturen en dan kon ik aan de hand daarvan beslissen of ik wilde komen kijken. En dan zit ik op hoogspanning. Is dit inderdaad het paard dat ik voor ogen heb.
Pling pling pling. Vijf filmpjes komen binnen. Ik tril inmiddels van de zenuwen. En ik zie de eerste seconden film en ik wist het al. Ik hoefde de rest eigenlijk niet meer te zien. Ik zie een paard in het werk dat briesend loopt van fanatisme. Een paard dat geniet van werken.
De volgende dag waren Geranne en ik al op pad naar het topje van Noord Holland. Roadtrip! riepen we. Ik had wel in mijn hoofd. Geranne moest haar leuk vinden.
Mijn lieve vriendin Geranne heeft een toppaard Wisp. Helaas is Wisp een keer achterover geklapt in een vrachtwagen en een keer achterover uit een trailer gevallen. Hierdoor gaat Wisp niet meer mee op de trailer. Geranne geeft Wisp de tijd met het oefenen om te ontspannen op de trailer, maar de vraag is of ze ooit weer echt met vertrouwen op de trailer durft. Geranne is zo’n goede vriendin van mij. En ik wil zo graag dat we samen op wedstrijd kunnen en naar clinics. Maar Wisp geeft voorlopig aan er niet aan toe te zijn. En hoe leuk ze mijn paarden ook vindt. Dat zijn voor haar wel echt MIJN paarden. Dit paard was in mijn hoofd al ONS paard.
Zo enthousiast als ik ben heb ik haar gelijk opgelegd dat ik echt haar hulp nodig heb, omdat ik al zo veel paarden heb om te trainen. Dus dit zou dan haar wedstrijdpaard worden.
Daar aangekomen zie ik aan Geranne gelijk dat ze verliefd is op haar. Dat deed me zo goed. Ik zag dat ze er nu al naar uit keek om met haar op pad te gaan. Dus voor mij was het al rond.
Ik mocht met Fanta grondwerk doen in de bak. Ze was enorm kopschuw, maar liet het toch toe dat ik haar het kaptoom omdeed. We liepen samen naar de bak. Dit is voor mij altijd een ongemakkelijk moment. Ik wil dan altijd heel beleefd zijn naar de eigenaren en alles verantwoorden wat ik doe. Het is immers hun paard waar ik iets mee doe dat zij nog niet kennen.
Fanta was enorm strak in haar lijf en kon eigenlijk niet ontspannen. Haar neusvleugels stonden strak gespannen en ze probeerde zich weg te denken uit deze situatie. Haar overlevingsmechanisme was: afsluiten. Daardoor leek ze braaf, maar ze vrat zichzelf op van binnen. Bij de kleine beweging van mijn zweepje sprong ze weg. Zodra ze stil ging staan wilde ik haar belonen met een koekje, maar het duurde even voor ze die durfde en kon aannemen. Ze stond zo strak dat haar kaken op elkaar geklemd stonden. Maar na wat kleine oefeningen merkte ik dat ze al begon te veranderen. En toen ik met de toenmalige eigenaar stond te praten en ze schrok van een kudde ganzen die achter haar begon te landen en ik haar direct met mijn rust en stem toesprak zag ik dat ze alles beter kon loslaten. Er werd voor haar gezorgd en ze werd begrepen.
Fanta is zoals een echt Veiga Lusitano betaamd een paard dat ieder kleinste beweging en signaal oppikt en denkt dat er iets mee moet. En van nature legt ze de lat voor zichzelf heel hoog. Ik denk dat ze gewoon ondanks de goede intentie teveel heeft willen doen en niet altijd begrepen heeft wat de bedoeling was. En gezien haar snelheid en behendigheid komt er dan ineens ook heel veel heftigheid uit. Hun inschatting dat ze niet zo geschikt was voor jet vierspan sluit ik mij dan ook bij aan. Te veel signalen waar ze allemaal wat mee wilt doen.
Maar goed terugkomend op hoe ze bij ons kwam. Nou zo dus. Doordat ze zo heftig reageerde kwam ze binnen mijn bereik. Anders had ik haar nooit kunnen kopen. Dus het is nodig geweest om samen te komen.
Vanaf het moment dat ze hier kwam begon ze te veranderen. Lusitano’s zoeken naar mijn idee echt hun mensenmaatje. En toevallig klikt ze heel goed met Geranne en mij.
We zijn met haar aan de slag gegaan. En het is niet te geloven hoe ander paard ze na een week al was. Ze is zo veel meer ontspannen en open. Ze was moeilijk op de wei te vangen. Maar na een week kwam ze zelfs al naar ons toe en inmiddels komt ze naar iedereen. In het grondwerk is ze nu al zo fijn aan de hulpen waar ik met andere paarden zo een jaar over kan doen.
Ik zou Fantastica Alegria omschrijven als: beleefd, harde werker, vriendin, sensibel, je kunt zo fijn en klein met haar werken alsof je elkaar al jaren kent. Echt een droompaard.
Ik hoop dat ze straks met Geranne en mij en Tiburon mee gaat op WE en dressuurwedstrijden. Gezellig samen op pad. Maar eerst lekker rustig werken aan de communicatie en opbouw van haar spieren
vanaf de grond. Het rijden komt nog wel.
Deel deze Blog
Reactie schrijven