Mijn eerste wedstrijd bij de WEH
Afgelopen weekend heb ik mijn eerste wedstrijd gereden bij het WEH in Groningen!!
Ik had voor mezelf ten doel gesteld om in september mijn eerste wedstrijd met Tiburon te gaan rijden. Ik stelde mij zo voor dat we dan zo sterk een team zouden zijn dat we elkaars spanning konden handelen op wedstrijd.
Met Elin ben ik naar de dressuurwedstrijden aan het toewerken. Onze grootste obstakel is de 3-takt in de galop behouden op langere stukken. Dat was de reden dat ik nog twijfelde of ik wel of niet moest gaan starten.
Nu was ik 18 augustus op een Clinic Working Equitation met Tiburon en Monique Pot gaf aan dat ik maar eens met hem moest gaan starten in de WE0. Ze gaf aan dat ze binnenkort een wedstrijd organiseerde. Mijn eerste reactie was positief. Totdat ik hoorde dat het in Groningen was. Dat is meer dan 200km bij ons vandaan. Een hele onderneming.
Ik dacht: als ik een dag eerder kan komen en mijn paardjes kunnen lekker buiten staan dan is het voor ze te doen. Ze zijn nog zo jong en er komt al zo veel op ze af.
Ik heb nog altijd heel leuk contact via Facebook en Messenger met Fenny en Wendy. De fokkers van Elin. En tot mijn grote geluk waren we welkom om bij Fenny te komen logeren met de paarden.
Momenteel ben ik achter de schermen heel druk met dingen op te zetten voor Alegria Horsetraining, de opleiding bij Human & Horse en mijn examen dat het wel echt een wedstrijd werd dat we “ff tussendoor” ook nog deden.
De paarden zijn getraind. Ik heb een paar keer de proef geoefend, want je wilt toch goed voor de dag komen. Al was het doel wel voornamelijk zelf ervaring opdoen in de wedstrijden in de Working Equitation en mijn paarden ervaring op laten doen op wedstrijdterrein. Stiekem wil je dan toch wel een goede prestatie neerzetten.
Dus op zaterdag zijn we vertrokken we dan naar het noorden naar de geboorteplek van Elin Wolfhorn. Een reis van ruim 2,5 uur. Ayla ging met ons mee op reis. Zo bijzonder om die steun te ervaren. En de gezelligheid om samen op pad te gaan op naar een nieuw avontuur.
Toen we aankwamen was Elin enorm opgewonden. Ik kon aan haar merken dat ze het meteen weer herkende. Dat was zo gaaf. Ze is het zo gewend om mee te gaan. En daar is ze normaal heel relaxt onder. Nu was ze echt opgewonden.
Fenny had de wei al klaar gemaakt voor de paarden. Het voelde voor mij ook zo bijzonder om haar daar weer neer te zetten. We waren weer terug op haar geboorteplek en de plek waar ze mijn paard werd.
Toen de paarden er verzorgd bij stonden gingen we gezellig naar de keuken om te kletsen. Fenny had heerlijke groentesoep voor ons gemaakt.
In de keuken hingen overal foto’s van Dravers. En er stond ook een grote foto van Elin als veulen op de kast. De liefde voor de paarden is zo zichtbaar in haar huis. Fenny heeft ons veel verteld over de paarden en pakte ook een plakboek erbij van de ouders en voorouders van Elin. Bizar om te zien hoeveel ze niet alleen op haar moeder lijkt (want die ken ik al, leuk contact ook met de eigenaresse van haar moeder). Maar ook haar opa van moeders kant. Ook daar lijkt ze op als twee druppels water. Heerlijk om zo veel nog over haar te leren.
Fenny werd enthousiast en pakte de tablet erbij om ook Jumper van Ayla op te zoeken. Lekker zijn stamboom uitpluizen. En het was leuk om te horen dat Jumper toch wel meerdere keren in de top 3 gelopen heeft. Zoals Ayla en ik dan zeggen: Mooooooie man! Gevolgd door een gezamenlijke lach.
Later kwam ook Geranne aan. Ook zij was welkom om te komen logeren. Ons stalteam was weer compleet. Ongelooflijk wat hebben we het goed met elkaar samen op stal.
We gingen door naar de woonkamer waar we nog heerlijk door kletsten. Tot net wat te laat inde avond eh…nacht, omdat we niet uitgekletst raakten met ons vieren. Zo bijzonder hoe leuk het contact kan zijn met de vorige eigenaar en fokker van je paard. Zo’n verbinding en thuis gevoel. Heel bijzonder dat we die tijd met Fenny hebben mogen doorbrengen. Dat is echt een ervaring die mij eeuwig bij zal blijven. Het voelde zo vertrouwd.
De volgende dag werden we weer enorm verwend door Fenny. Ze had een uitgebreid ontbijt voor ons gemaakt. Wat een schat is zij.
Na het ontbijt gingen we de paarden klaar maken voor de wedstrijd. We wilden op tijd zijn zodat we ook Wendy Koekoek en haar Draver Escofine konden zien.
We zijn na het wassen van de paarden natuurlijk nog even samen op de foto gegaan met Elin. Dit was echt een fotomoment. En dan op naar de wedstrijd!
Er waren met dik stro opgemaakte stallen klaar gemaakt voor de paarden. Ze gingen gelijk eten en voelden zich goed. We gingen ons aanmelden en daarna meekijken bij Wendy.
Zo leuk hoe ook met haar en haar man het gelijk vertrouwd was. Ofwel op en top gezelligheid. Ook de vrijwilligers waren super behulpzaam om dingen uit te leggen. De passie straalde ervan af.
En toen werd het tijd om Tiburon klaar te maken. Ik had mij bedacht als eerste met hem te rijden, omdat ik met hem niet overhaast wil starten, omdat er ingelopen is of iets dergelijks.
We begonnen met losrijden in de losrijbaan. Hij vond het spannend, maar was superbraaf. Al snel liep hij heerlijk in de stretch in stap en draf. Ik vind het belangrijk om eerst in de lang laag mijn paard los te rijden. Lekker rustig alles stretchen. Hierdoor gaan ze ook mentaal beter ontspannen. Hij begon al snel te briesen.
Maar na een tijd was het echt heel druk in de binnenbak. Voor mijn gevoel reed inmiddels de complete startlijst in de rijbak. Hij werd daar onrustig van. Gelukkig mochten we naar buiten toe om in een kleine ring voor de dressuurring verder los te rijden. Hier sloeg hij helaas om in de spanning. Er liepen mensen achter bosjes langs achter de sloot. En daar bouwde hij veel spanning in op. Normaal zou ik nu eerst weer de ontspanning in de stap en draf opzoeken. Maar we hadden nog geen galop gedaan en we waren al bijna aan de beurt.
Dus op goed geluk en vertrouwen toch de galop opgepakt. Ik had veel in handen, maar hij bleef zo braaf. Wat was ik trots op hem hoe hij met de spanning om ging. Mijn knappe puppypaard.
En dan op naar onze eerste officiële dressuurproef. Ik had met hem gekozen voor Despasito, omdat dat betekend rustig aan. Iets wat wij wel kunnen gebruiken. Maar daar was weinig sprake van. Hij stond helemaal aan.
En daar gingen we dan. Het halthouden was even een uitdaging. Hij wilde van alles aanbieden. Dus ik was blij dat we stil stonden. Niet helemaal recht, maar ik durfde er ook niet aan te zitten. Grote kans dat hij dan een appuyement op eigen houtje in was gegaan. Dus ook het wegdraven was daardoor niet helemaal recht, maar draafde wel braaf weg. Hij liep echt netjes gezien de spanning. Ik voelde me zo’n trotse mama over mijn jonge paard. Bij de tweede keer doorzitten sprong hij helaas na een kwart volte aan in galop. Hij wilde zo graag van alles voor me doen. Ik kan er wel om lachen. Ik was echt happy met hoe hij het deed voor de eerste keer. Na het groeten straalde ik dan ook van oor tot oor. Hij heeft geen gekkigheid uitgehaald. Hij was ondanks de spanning echt mijn vertrouwde maatje. En dat maakt me dan zo gelukkig. Dat vertrouwen in elkaar in een spannende situatie. We hebben een mooie score van 66.54% gereden. Een mooie start. Mijn doel was alleen maar bevestigen deze dag dat we elkaar nu ook in spannende situaties vertrouwen. En dat hadden we echt.
Na het uitstappen, plat knuffelen en kussen en verzorgen gelijk door naar Elin. Met haar heb ik vorig jaar één wedstrijd gereden en daarna nooit meer. Ik weet dat Elin snel overprikkeld raakt en daar moe van wordt. Het is een heel sensibel paardje (zoals al mijn paarden geloof ik) en zij wil zo graag alles meekrijgen dat ze zichzelf snel vermoeid. In dat opzicht lijken wij zo veel op elkaar.
Elin liep vanaf het eerste rondje al lekker. We kennen elkaar al vier jaar en je merkt dat dat zoveel doet. Je bent al veel meer afgestemd op elkaar. Helaas bleek ik er nu iets te vroeg op te zitten. En omdat ik haar ken dat ze anders haar focus verspild heb ik nog even naast haar gelopen om haar energie te sparen.
Mijn grootste zorg was de galop. Die gaat de ene dag beter dan de andere. Elin is superkritisch. Als ze vindt dat de sprong niet goed genoeg meer is dan springt ze liever opnieuw aan dan genoegen te nemen met een ietswat laterale galop. Ofwel een hele uitdaging.
Elin is een vijfganger en als ze het moeilijk vindt kan ze alle voeten onafhankelijk van elkaar gebruiken. Zo kan een draf gemixt worden met tölt en een galop met telgang en zo zijn er nog vele variaties mogelijk. En ik hoopte natuurlijk nu te kunnen laten zien hoe goed haar galop geworden is.
We hebben in het grondwerk, longeren en werken aan de hand alles uit de kast getrokken om van een vlakke telgang galop een galop in 3-takt te maken met sprong. Achterwaarts, travers, schoolhalt en piaffetraining zijn hier echt hele belangrijke oefeningen in. Hier zitten echt vele uren en jaren aan training is. Onwijs leerzaam en gaaf om samen in te puzzelen. Die weg alleen al is gaaf.
En daar gingen we dan op het nummer Fireball de dressuurproef in. Elin betekend fakkel en ze is ook echt een fireball. Daarbij is dat ritme precies haar galopritme. Dus het passender kon het voor mij niet. Elin liep echt lekker. Uiteraard beide met gezonde spanning. Maar ze was zo fijn aan. Een mooie draf en hoppakee in galop als ik het vroeg. Daar gingen we! Wat was ik gelukkig met de galop! Ze deed zo haar best. De galopstukken zijn voor haar echt heel lang in deze proef. Na 1,5 volte en een halve bak galop viel ze er even uit, maar ik vond het al knap dat ze zo lang sprong had kunnen houden. “Even” nog opnieuw aanspringen. Iets wat vroeger zo moeilijk was. En nu sprong ze nog op tijd aan dat we de overgang terug naar draf alsnog konden rijden. Ook na de proef met Elin straalde ik van oor tot oor. Ik krijg kriebels in mijn buik terwijl ik er nu weer over schrijf. Wat hebben ze het goed gedaan. Dus weer knuffels, kussen en lekkere bak voer. We hebben een mooie score van 64.62% En het leuke is we hebben voldoendes voor de galop!! Sterker nog er zitten 7’s bij!
Op naar het parcours verkennen. Spannend, maar heel fijn dat het parcours uitgelegd wordt en dat Karin (jury) uitlegt waarop zij let. Zo ga je goed voorbereid je trail in.
Nu was er wel weinig tijd. Snel Tiburonneke opzadelen en losrijden. Ik hield mij vast aan mijn regel. Gewoon in de stretch rijden. Door de tijdsdruk voel ik de neiging hem eerder op te pakken. Maar daar doe ik ons beide geen plezier mee. Ik was trots dat ik hier verstandig over nagedacht had. Maar na 15 minuten losrijden waren we al aan de beurt en hij was er nog niet.
In de binnenbak aangekomen voelde ik dat hij op de rem ging. De spanning sloeg toe. Hij was braaf, maar niet echt lekker aan het been. Ik had twee versnellingen. Iets onder ons tempo of heel hard draven. Ik koos voor onder ons tempo en maar zien wanneer hij weer netjes op mijn been los ging laten. We reden immers op Smooth van Santana vanwege zijn mooie soepele gangen. En dan kunnen we niet op een hoog tempo die baan door. De slalom deden we best lekker. Bij de waterkan hadden we een probleempje. Hij reageerde op mijn gewichtsverschuiving bij het oppakken van de kan. Normaal kan hij netjes stil staan. Maar nu stond hij weer te veel aan, waardoor hij overal op reageerde. Toch goed kunnen herstellen en door naar de roundpen. Deze liep hij mooi in de stretch doorheen. Bij de bel stond hij geloof ik wel stil, maar dat durf ik niet eens meer met zekerheid te zeggen. Er komt zoveel op je af. Bij de drie tonnen was hij erg onrustig waardoor ik zelf ook even de route een fractie van een seconde kwijt was. We reden goed, maar het heeft uiteraard invloed gehad. Spanning! Door naar de beker. Hier reageerde hij wederom op mijn gewichtsverschuiving. Hij ging “braaf” dichter naar de beker toe, omdat hij voelde dat ik die wilde pakken. Lief meegedacht, maar wel puntenaftrek. Op naar de brug. Wat deed hij die goed. Mooi over de rug. En dat terwijl die heel luid klinkt als je er overheen gaat in de binnenbak. Echt trots! De twee tonnen gingen veel beter dan gedacht. Hij heeft de neiging om links vast te pakken en over de buitenschouder weg te vallen in de volte rechtsom. Dit keer bleef hij netjes binnen mijn teugelhulp. Apies trots! En daarna nog de slalom die hij weer keurig deed. Ik was echt trots op ons. Mooie eerste wedstrijd samen gereden. We hebben een mooie aftrap gedaan. Score 68.46%
Nu was er even tijd om snel wat te eten. En weer door om Elin klaar te maken voor de trail. En die stond zoals verwacht te slapen in de d’r stal. Die arme meid heeft het altijd zo zwaar met alles wat er gebeurd. Zij lijkt geen filter te hebben. Ze mist niets. Ik twijfelde even of ik nog wel zou gaan rijden. Maar gelukkig was ze in de stalgang al weer aan. Dus we gingen het doen. In de losrijbaan liep zo echt ongelooflijk lekker. Zulke mooie overgangen. Fijn over de rug. Ik had er echt zin in. Dit is ons onderdeel. In de WE0 is de trail namelijk alles in draf en stap en geen galop uitdagingen. Elin wilde ook al steeds de ring in. Ze had er echt zin in. Hoppakee daar gingen we. Op Simply the best van Tina Turner. Helemaal passend met hoe ik mij over haar voel. Ook zij ging iets op de rem. Ergens zal dat dan toch in mij zitten denk ik dan als het bij beide paarden gebeurd. Erg leerzaam en goed om over na te denken. De slalom voelde heel hakkelend, maar als ik de video terugkijk dan liep ze eigenlijk nog best oké. Iets met perfectionistisch ingesteld… Bij de kan optillen stond ze perfect stil. Alleen ging ze (ik denk omdat ze zo moe was) op rust staan. Superjammer, want hier hebben we punten mee laten liggen. Dikke pech, maar alsnog fijn dat ze braaf stil stond. De roundpen was erg klein. En Elin zou Elin niet zijn als ze dan niet een associatie maakt naar een moeilijkere oefening. De bedoeling is dat je paard hier ontspannen en ruim doorheen stapt. Elin bedacht zich dat dit een mooie cirkel was voor een werkpirouette. Dus dat was wel even werk om haar daar uit te houden. Was een schat is ze toch. Ze wil altijd zo hard werken. Vanaf daar werd ze steeds fijner. Ongelooflijk wat voelde ik me zelfverzekerd en trots op haar. Vier jaar training. Maar nu liep ze er rond als een professional. Echt een heerlijk dressuurpaard. Er was menig mens verbaasd over dat ze een Draver is. Never underestimate the will and power of a Trotter hahaha! Die mindset en mensgerichtheid van Dravers is echt fantastisch. In de trail zijn we 3e geworden van de 10 deelnemers met een geweldige score van 72.31% Daar ben ik zo trots op!
Overall ben ik met Tiburon op de 6e plek geëindigd en met Elin op de 5e plaats. Echt supertrots op mijn puppypaardjes. Alhoewel….puppt….Wendy zag het ook. Elin is echt een vrouw geworden. Sinds haar verliefdheid om de Draver Jumper van Ayla is Elin puppy af en een echte vrouw geworden in haar gedrag. Maar uiteraard met haar 7 jaartjes jong nog een hele jonge dame.
Het was echt een gezellige wedstrijd. Iedereen was sportief. De mensen die het mogelijk maakten waren tof en supermooie producten van de sponsors mee naar huis gekregen.
En tja dan. Dan moeten we nog zo´n 220 kilometer terug naar huis om 21:00 ’s avonds. Daar zagen Ayla en ik wel even tegenop. En ook de paardjes waren wel toe aan rust. Maar de reis ging echt super. Ik was helemaal opgeladen door de trots op mijn paarden. En Arno had een leuke cd map voor ons klaargelegd. Vol met oude cd’s uit de jaren 90. Geweldig! Ik denk dat de paarden ons in de trailer nog konden horen. We hebben bijna de hele weg (en dat is ruim 2,5 uur) keihard mee zitten zingen op foute nummers. Wat hebben wij gelachen. En dan ben je ook zo terug, want de tijd vliegt als je het leuk hebt.
Lieve Fenny, Ayla en Geranne. Bedankt voor jullie hulp en steun. Zonder jullie had ik deze wedstrijd niet kunnen rijden. En Wendy en Gernick heel erg bedankt voor de support en foto’s en video’s.
Ook Kor Bakker bedankt voor de professionele foto's. Die zijn heel gaaf geworden.
Op naar nieuwe avonturen!
Kijk hieronder naar de video's van mijn toppers. En een like onder de video's als je ze leuk vindt is welkom en ook het delen van mijn blogs :) Bij voorbaat dank.
Wil je meer leren over de trainingsonderdelen? Klik dan hier
Reactie schrijven