Dierendag. Tijd voor een blog over connectie met dieren.

 

Het werd ook tijd voor een nieuwe blog. Ik had de laatste tijd helaas geen tijd, maar nu is er even tijd om weer wat van mijn gedachtes met jullie te kunnen delen. Vandaag wil ik mijn gedachtes delen over leiderschap.

 

 

Tijdens mijn lessen komt het vaak ter sprake. Leiderschap…

 

Je paard vertoond onbehoorlijk gedrag door over je heen te lopen en je omver te beuken. Je krijgt het advies van stalgenoten om je paard harder aan te pakken, omdat het gedrag aangezien wordt voor dominantie. Helaas blijft je paard druk, gespannen en over je heen lopen.

 

De adviezen zijn goed bedoeld, maar is aanpakken voor ieder paard de juiste oplossing? Naar mijn idee niet. Sterker nog. Ik kom het maar zelden tegen dat het om dominant gedrag gaat. Vaak is de reden dat het paard zo over mensen heen rent onzekerheid.

 

Iets om over na te denken..

 

Stel je bent zelf erg onzeker ergens over op je werk. En je leidinggevende begint je af te branden. Zal je hierdoor rustiger worden of juist onzekerder? Ofwel wordt het probleem groter of kleiner?

 

En als je leidinggevende aangeeft dat hij/zij ziet dat je ergens tegenaan loopt, je hulp aanbied door duidelijke uitleg te geven en vertrouwen geeft. Wat zou dit met je doen?

 

Ik ben van mening dat over het algemeen genomen paarden met mensen samen willen werken. Ze laten ons op hun rug zitten. Vergeven ons ongeduld en blijven open voor een samenwerking. Hoe slecht hun ervaringen met mensen ook zijn geweest. Dit vind ik zo mooi en ik vind het bijzonder hoe veel paarden voor ons willen doen.

 

Daarom vind ik “de baas” willen zijn over je paard een nare lading geven. Paarden zijn voor mij mijn maatjes voor het leven. Ik respecteer ze en krijg zo veel van hun.

 

Door hun in rust leiding te geven en duidelijke afspraken kunnen paarden ontspannen. Ze hoeven niet meer op te letten voor gevaar, want ze weten dat ik het overzicht heb. Dat geeft paarden rust. Ze mogen zichzelf zijn. Een beetje grappen en grollen van mijn paarden kan ik waarderen en om lachen. Ze durven zichzelf te zijn bij mij. En halen alles uit de kast uit eigen motivatie om hun beste beentje voor te zetten. En waarom? Niet omdat ik de baas over hun ben.

 

Ik wil niet dat ze onderdanig naar mij zijn. Onderdanig geeft voor mij het gevoel van onderdrukking. En dat geeft nooit dat magische gevoel dat paarden ons kunnen geven. Ik wil wel graag dat ze mij respecteren. Net als dat ik hun respecteer. En ik wil uiteraard als het erop aan komt dat ik wel het voor het zeggen heb. Dat we bijvoorbeeld tijdens een buitenrit niet onder een bus komen te liggen. Dat zou ook een domper zijn hahaha!

 

Mijn paarden geef ik de tijd om dingen te snappen. Ik geef ze hun eigen ruimte waarin ze kunnen werken en vraag mijn ruimte te respecteren. Ook als ze mijn ruimte in blijven stappen blijf ik rustig en beheert in het opnieuw bepalen van de ruimte. En ik geef paarden de tijd om even uit te blazen en te ontspannen. Tijd van bezinning zullen we maar zeggen. Geduld en wederzijds respect en waardering. Dat is voor mij de basis waarin we fijn samen kunnen werken. En voor wie me inmiddels kent weet dat daar veel lovende woorden en gejubel en gejuich bij hoort als mijn paard het goede antwoord geeft.

 

Dit is dan ook voor mij de grootste motivatie geweest om les te willen geven. Om mensen te helpen uit de frustratie te kunnen stappen en weer met plezier met hun paard kunnen samen werken. Voor happy combinaties. En wat doet het goed als ik dan combinaties weer zie genieten met elkaar en hun vertrouwen in elkaar zie groeien.