Het lijf van mijn paard op losse schroeven

Vandaag was een bewogen dag. Ruim twee maanden geleden kochten we Floor. Een fantastische merrie met een topkarakter.

Ondanks dat we wisten dat we even moesten investeren om haar weer op gewicht te krijgen en haar weer recht op de voeten te krijgen leek het verder een gezond paard.

Niets wat we met wat tijd, goede zorg en training niet op konden lossen. Toen Floor aankwam stond ze vanaf de eerste dag al popelend en roepend in de stal om met ons aan de slag te gaan. Ze wilde vanaf dag één met ons aan de slag.

 

Al snel begonnen de zorgen. Het begon met stalbenen als ze in de nacht op stal stond. Ik kon dit nog plaatsen. We wisten wat ze te eten had gehad. En daar zat veel te veel suiker in dat dieet. Hierdoor dacht ik er nog niet veel bij. Kwestie van tijd d.m.v. goede voeding. Dan zou dat wel over gaan.

 

Toen ging de “hengstigheid” maar niet over waarop we op dag 10 dag ze bij ons was besloten met haar naar de kliniek te gaan. Ik had het gevoel dat er vuil in haar zat waar ze hulp van de dierenarts bij nodig had.

 

Mijn gevoel bleek helaas te kloppen. Zoals jullie waarschijnlijk al eerder hebben gelezen bleek dit een enorm drama te zijn. We waren toen in de kliniek oprecht bang haar al te gaan verliezen. Kort leek het dat ze een tumor in haar buik had, maar bij nader onderzoek bleek het een blaassteen van zo’n 15 cm! We wisten niet of dit opgelost kon worden. Gelukkig is het de kliniek gelukt de steen te verwijderen. Na een week in “het ziekenhuis” kwam ze thuis.

 

"Mijn paard stortte in als een kaartenhuis"

 

Floor werd daarna depressief. Ze keerde in zichzelf. En alle “troep” dat in haar lijf zat begon los te komen. Waarop ze hoefzweer na hoefzweer kreeg. Ze had er op een gegeven moment wel 8 tegelijk. Waarop ze niet meer wist hoe ze moest staan en weer dikke benen kreeg.

 

Door de ingreep kon ze ook haar plas niet ophouden. Hierdoor liep haar urine de hele dag door eruit. Waarop haar huid op haar achterbenen kapot ging. Iedere dag moesten we haar wassen en haar huid insmeren.

 

Door middel van wandelingetjes en korte trainingen in het grondwerk probeerden we haar bekkenbodemspieren te trainen zodat ze haar plas weer kon ophouden. Haar voeten waren alleen niets meer gewend en ze kreeg kneuzingen van het wandelen op straat. En door de hoefzweren staat ze meer stil dan dat we wat kunnen doen om haar banden weer sterker te maken.

 

Door de pijn valt ze steeds weer terug in gewicht. Dan heb je er net wat kilo’s op en dan krijgt ze weer hoefzweren. Door die blaassteen zit er zoveel troep in haar lijf dat er jaren niet uit kon. En dat komt er steeds weer uit….

 

En als je dan ziet dat je paard in zichzelf keert….dan maak je je echt zorgen. Gaat ze hier nog wel bovenop komen??

 

En dan komt het schuldgevoel om de hoek kijken. Aan de ene kant wil je haar er bovenop helpen, maar het geld vliegt eruit als water. En ze heeft het zwaar. En er is geen garantie. Gaat ze hier bovenop komen. En het voelt alsof je bijna niks kunt doen voor haar. Je voelt je machteloos….

En dan denk je: ik heb haar gekocht om de lessen van Rasta over te gaan nemen. En als rijpaard voor mijn vriendin. En zowel mijn man als zij worden ook belast met de zorg en kosten voor haar.

 

Het vraagt echt veel van iedereen om Floor er bovenop te helpen. En alles in mij roept: ik blijf voor je vechten Floor. Hier komen we doorheen. Dat is mijn gevoelskant....

 

En dan gaat het stemmetje van verstand praten: ze kost bakken met geld. En zowel mijn gezin als vriendin moeten inleveren op haar. En ook mijn lespaarden krijgen geen lespaard erbij. En mijn filosofie is dat er altijd ruimte moet zijn dat de paarden pauze van de lessen moeten kunnen krijgen als ze even in een ontwikkelingsstukje zitten. Of gewoon even toe zijn aan vakantie. Zoals wij dat zelf ook soms hebben.

 

En nu Rasta nog maar 8 weken heeft tot de uitgerekende datum is het de vraag hoe lang zij nog mee wilt doen in de lessen. Nu is ze nog topfit en geniet ze er nog van. Maar het kan zijn dat het ineens over is.  Tja…en daarvoor had ik een paard erbij gekocht.

En dan voel ik me zo schuldig dat geld toch door je hoofd gaat, want dat wil ik niet voelen. Maar ja…geld is niet iets waar ik in zwem. En dan wordt het toch ineens “belangrijk”.

 

Vandaag was ze “eindelijk” sterk genoeg om behandeld te worden door een osteopaat. En dan denk je ineens: ze is pas 2,5 maand hier!

 

Maar door alle zorgen en problemen die opgedoken zijn voelt het al zoveel langer.

En toen werd een naam gegeven aan wat ik voelde. Ik wist namelijk echt niet meer waar ik moest beginnen. Alles was een rommeltje in haar lijf. Haar hormoonhuishouding, darmen, gewrichten, spieren. Alles ligt in de kreukels. En ook is Floor nog niet echt hier "geland". Mag ze blijven of niet. Tja en dat ze daar bang voor is…dat snap ik wel. En wat voel je je dan schuldig.

 

En dan krijg je te horen: haar lijf weet niet meer waar hij moet beginnen. Organen, darmen, geslachtsorganen. Alles werkt op zich en niets werkt meer samen.

 

En dan snap ik mijn verwarde gevoel weer. Want ik wist het ook niet meer hoe ik haar kon helpen. Het was dweilen met de kraan open. Ik ben zo blij dat zij haar met die behandeling weer een stukje heeft kunnen helpen. De komende tijd zullen we regelmatig ook haar hulp erbij halen.

Floor moet van ver komen en haar lijf is toe aan de warmte van de lente en het gras. Ze is nu mager en het is koud en het zijn korte dagen. Dit helpt allemaal niet mee.

 

En dan is zo’n gesprek met een therapeut achter de rug. En dan ineens komt alles eruit. Je angst dat het misschien niet goed gaat komen. De angst dat misschien anderen partijen het genoeg vinden geweest.

 

En als het dan met alle betrokkenen is besproken blijkt dat iedereen met dezelfde zorgen voor elkaar liep. En dat het team dat achter Floor staat nog staat! Floor laat ons ervaren hoe sterk team we zijn. Hoe zwaar het soms ook is.

 

Maar het voelt soms zo stom. Ook al zoek ik naar een “functionerend” paard. Nare woorden, maar jullie zullen hopelijk begrijpen hoe ik dat bedoel. Ik kom toch weer met een projectpaard thuis. Haar advertentie leek zo goed. Liefdevol thuis was belangrijk. En als je dan aankomt en er tranen vallen bij het feit dat ze verkocht moet worden. Dan ben ik zo goedgelovig en geloof ik die tranen.

 

Maar dan kom je aan en blijkt het toch nog wel wat werk te zijn, maar dat ze zo zou instorten. Dat had ik echt niet aan zien komen.

 

Maar ik zie het ook bij mijn klanten zo vaak gebeuren. Ze kopen een paard dat ogenschijnlijk makkelijk is. En al snel stort zo’n paard ineens in. En waarom? Omdat we luisteren naar onze paarden. Omdat ze zich veilig voelen om te tonen dat helemaal niet zo goed gaat. Er wordt eindelijk voor hun gezorgd. En daarom stortte Floor ook in als een kaartenhuis. En ik kan je zeggen. Dat doet veel met je. Maar je krijgt er zoveel voor terug. En daar hou ik me nu aan vast. En is licht aan het einde van de tunnel.

 

Kijk naar Rasta. Zij was verwaarloosd. Mager, getraumatiseerd, pijn in haar lijf door verkeerd gereden te zijn.

 

Wat heb ik diepe dalen gekend met Rasta. Ook met haar heb ik deze momenten gekend. Dat je denkt: komt dit ooit nog goed?!

 

En u is ze een happy paard en mijn rots in de branding in de lessen. Het paard waar ik tuigloos op kan rijden, omdat we zo verbonden zijn.

 

En nu na even een flinke dip gevoeld te hebben en heerlijk mijn hart gelucht te hebben bij mijn naasten en bij Floor kan ik er weer tegenaan. Ik wil voor haar vechten. Ze is een topvrouw en ik wil zo graag dat zij zich weer sterk gaat voelen.

 

Ze is mentaal weer aan het klimmen. En vandaag heeft ons ook weer daarin verder gebracht. Ik heb wederom mijn belofte naar haar uitgesproken. Haar vertrouwen gegeven dat ze tijd krijgt. We stellen onze plannen voor haar bij. Dat verdiend ze gewoon. En terwijl ik in de wei zat om haar te vertellen waar mijn twijfel vandaan kwam en wat de verwachting was toen we haar kochten stond ze aandachtig te luisteren met haar hoofd laag en oor op mij gericht. En toen ik haar beloofde dat we hier plannen bijstellen waar nodig kwam Fanta naar ons toe. En zij leek mijn verhaal kracht bij te zetten. En toen ik Floor beloofde dat we haar tijd geven die ze nodig heeft om te herstellen begon ze te briesen en begon me kusjes te geven.

 

Ik geloof erin dat mijn intentie duidelijk was. En ik hoop haar hiermee weer verder te kunnen helpen in het herstel.

 

En dit proces is wederom weer zo leerzaam. Om weer te doorleven hoe moeilijk het kan zijn om door te gaan als je weer terugvalt met je paard. Maar gelukkig heb ik hier al veel paarden staan die bewijzen welke toppers erin verscholen zitten. Ook al is het soms nog ver verstopt. En ik ben blij dat ik door deze ervaringen anderen ook kan helpen in dit proces. Want we kiezen niet voor niets voor onze paarden. En de paarden kiezen ons ook niet voor niets ☺